به گزارش قدس آنلاین، شاید بردن یک تیم آفریقایی که در دسته‌بندی جهانی فیفا هم، یک دسته پایین‌تر از ما قرار دارد، آن هم به آن شیوه، این همه هیجان و شادمانی نداشت، پس این چه حس و حالی است که پس از اتفاق‌های مشابه، مردم ما را به خیابان‌ها می‌کشاند؟ من پاسخ این سؤال را بخوبی می‌دانم.
راهپیمایی‌های میلیونی اوایل انقلاب یادتان است؟ هیچ سازمان و مرکزی برای سازماندهی نبود و در عین حال خود مردم، بهترین خدمات را به هم می‌دادند. یک همدلی بود که چون نخ تسبیح همه را به هم متصل می‌کرد. تلخ است اما باید اعتراف کرد که سال‌هاست از آن یگانگی دور شده‌ایم. کمتر مناسبتی را می‌توان یافت که در آن تمام آحاد جامعه برای گرامیداشت یک هدف مشترک، گرد هم آیند و از بودن در کنار یکدیگر شادمان باشند. حالا فوتبال دارد این جای خالی را پر می‌کند. بهانه کوچکی است، اما هر چه هست، در این یکی، همه مردم این سرزمین جدا از نژاد و مذهب و آرای سیاسی و غیره و غیره، برای پیروزی تیمشان یکدل‌اند. همین یکدلی چنین انرژی شگفت‌انگیزی را سبب می‌شود که شبانه تمام این خاک را در می‌نوردد و سبب شادمانی همگانی یک ملت می‌شود.
می‌پذیرم که در مقام مقایسه، نمی‌توان چیزی را با فوتبال و تأثیرات آن قیاس کرد. اما می‌توان از آن آموخت. می‌توان فهمید اگر بتوانیم مردم را زیر یک هدف مشترک گرد آوریم و دل‌هایشان را به هم نزدیک کنیم، قادر خواهیم بود این دیار را از سخت‌ترین امتحانات پیش رو نیز، سربلند بیرون بیاوریم. می‌توان عرصه فوتبال و ورزش را، میدان تمرینی گرفت برای این رفتار که جامعه امروز ما سخت تشنه آن است.
اما بعد؛ آنچه آمد، یک درس دیگر هم به ما می‌دهد و آن تأثیر ورزش در همگرایی ملی و مدنی و نیاز به سرمایه‌گذاری بیشتر در این عرصه است. خوب است دولتمردان ما در چنین بزنگاه‌هایی دریابند که سرمایه‌گذاری در ورزش، صرف بودجه نیست، بلکه راهی است برای تجدید حیات اجتماعی مملکت و بازگرداندن روحیه نشاط و امید به این مردم، چیزی که در این روزهای پر از فراز و نشیب، سخت نیازمند آنیم. پس به احترام این مردم و همین شادمانی‌های کوچکشان، این خواست را که شاید عمومی‌ترین خواسته جامعه امروز باشد، محترم بشمارید. به ورزش و ورزشکاران به مثابه ابزار تزیین سفره سیاست نگاه نکنیم. پولی که در این عرصه صرف شود، هزینه نیست، بلکه نوعی سرمایه‌گذاری است که در بزنگاه‌هایی چون عید فطر امسال و همزمان شدن آن با پیروزی تاریخی ما در جام جهانی، ثمره‌اش را می‌بینیم. کاش کاری کنیم این اتفاقات برای جامعه ایرانی دیگر یک اتفاق نبوده و به یک رویه بدل شود.